Περί φιλίας

39 «Ο ΦΊΛΟΣ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑΣ ΆΛΛΟΣ ΕΑΥΤΌΣ» Τρίτον, αν και η επιθυμία μου για το καλό του κρασιού αφορά το να είναι η γεύση του όσο το δυνατόν καλύτερη έτσι ώστε να το απολαύσω εγώ περισσότερο, αν εγώ και εσύ είμαστε φίλοι πρέπει να νοιάζομαι και να επιθυμώ καλά πράγματα για το δικό σου καλό και όχι, ή όχι μόνο, για το δικό μου καλό – και αντίστοιχα θα πρέπει να νιώθεις εσύ για μένα. Ο Αριστο­ τέλης ονομάζει αυτό το αμοιβαίο νοιάξιμο «καλή προαίρεση». Και αν είμαι καλοπροαίρετος προς εσένα, τότε είμαι είτε λόγω των πρακτικών οφελών που αποκομίζω από τη σχέση μας είτε λόγω της απόλαυσης την οποία προσφέρει η αλληλεπίδρασή μας ή, τέλος, επειδή θέλγομαι από τις αρετές σου – κουράγιο, δικαιοσύνη, ηρεμία, μεγαλοπρέπεια, σοφία και τα άλλα χαρα­ κτηριστικά, τα οποία είναι αναγκαία για έναν αγαθό και ευτυ­ χισμένο βίο. 20 Αν, τότε, νοιάζομαι για σένα· αν όταν επιθυμώ καλά πράγ­ ματα για το καλό σου και όχι μόνο για το δικό μου· και αν, επιπλέον, νιώθεις με τον ίδιο τρόπο προς εμένα, τότε δεσμευό­ μαστε από φιλία και είμαστε ο ένας φίλος του άλλου. 21 Η ιδέα ότι τα συναισθήματά μας για ορισμένους ανθρώπους μπορούν μερικές φορές να κάνουν την ευημερία τους εξίσου σημαντική με τη δική μας, ότι το να είναι καλά σημαίνει να είμαστε και εμείς καλά, ότι οι επιτυχίες και οι αποτυχίες τους είναι επίσης δικές μας, είναι απολύτως θεμελιώδης για τη φιλία όπως την κατανοούμε σήμερα. Εφόσον, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, αυτή η ιδέα είναι θεμελιώδης και για την αριστοτελική φιλία, είμαστε σε πειρασμό να τη σκεφτούμε ως ισοδύναμη με τη φιλία και έτσι εξηγείται γιατί έχουν συχνά ταυτιστεί. Ωστόσο από τα τρία είδη της φιλίας τα οποία διακρίνει ο Αριστοτέλης μόνο ο δεσμός στον οποίο οι άνθρωποι έλκονται