Ο τόπος των μυστικών (Pocket)

[ 9 ] Πρόλογος Ε ίναι ένα τραγούδι που παίζει συνέχεια στο ραδιόφωνο, αλλά η Χόλι ποτέ δεν το προλαβαίνει ολόκληρο . Remember oh remember back when we were , μια γυναικεία φωνή καθαρή και επιτακτική, ο γρήγορος ανάλαφρος ρυθμός σε ανεβάζει, σε κάνει να πετάγεσαι πάνω, η καρδιά σου καλπάζει για να συμβαδίσει, κι ύστερα το τραγούδι τελειώνει. Όλο θέλει να ρωτήσει τις άλλες «Ποιο είναι;», αλλά ποτέ δεν ακούει αρκετό ώστε να μπορέσει να ρωτήσει συγκεκριμένα. Και το τραγούδι πάντα τρυπώνει στις στιγμές που μιλάνε για κάτι σημαντικό ή την ώρα που πρέπει να τρέξουν για να προλάβουν το λεωφορείο· κι όταν τα πράγ- ματα ηρεμούν ξανά, έχει τελειώσει και επικρατεί σιωπή, ή τη διαλύουν η Ριάνα και η Νίκι Μινάζ. Αυτή τηφορά, το τραγούδι ξεχύνεται από ένα αυτοκίνητο, ένα αυτο- κίνητο του οποίου ο οδηγός έχει κατεβάσει την οροφή για να μαζέψει όσο περισσότερο ήλιο μπορεί μέσα σ’ αυτή την ξαφνική έκρηξη καλο- καιριού, που θα μπορούσε να γίνει καπνός την επομένη. Ταξιδεύει πάνω από τον θαμνοφράχτη και γλιστράει μέσα στην παιδική χαρά του πάρ- κου, όπου εκείνες κρατάνε παγωτά που λιώνουν, προσέχοντας να μη στάξουν κοντά στις γεμάτες με σχολικά είδη σακούλες. Η Χόλι, που κά- θεται στην κούνια με το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω για να αντικρίζει τον ουρανό με μισόκλειστα μάτια –το φως του ήλιου πηγαινοέρχεται σαν εκκρεμές πίσωαπό τις βλεφαρίδες της–, ανακάθεται για να ακούσει. «Αυτό το τραγούδι» λέει «τι…», αλλά εκείνη τηνώραλίγοπαγωτόστά- ζει στα μαλλιά της Τζούλια, που πετάγεται όρθια πάνω στο γύρω γύρω όλοι φωνάζοντας «Γαμώτο!», και μέχρι να πάρει χαρτομάντιλο από την Μπέκα και να δανειστεί το νερό της Σελίνα για να το βρέξει και να καθαρί- σει τα μαλλιά της που κολλάνε, γκρινιάζει ασταμάτητα λέγοντας ότι μοιά-