Ο τόπος των μυστικών (Pocket)

[ 24 ] «Έτσι στο σχολείο σου θα ξέρουν σίγουρα ότι ήσουν μαζί μας· ότι δεν έβαλες τον φίλο σου να τους τηλεφωνήσει. Θα γλιτώσεις τις φασα- ρίες» της εξήγησα. Το βλέμμα της έλεγε ότι δεν μπορούσα να την κοροϊδέψω. Δεν με ρώτησε τι θα γινόταν στη συνέχεια, τι θα κάναμε για την κάρτα. Ήξερε ότι δεν έπρεπε. Απλώς είπε: «Τα λέμε σύντομα». «Ευχαριστώ που ήρθες. Έκανες το σωστό». Η Χόλι δεν απάντησε. Απλώς μου χαμογέλασε ανεπαίσθητα και με χαιρέτησε φευγαλέα, λίγο σαρκαστικά, αν και όχι και τόσο. Παρατηρούσα την ίσια πλάτη της να χάνεται στον διάδρομο, με την κοινωνική λειτουργό να περπατάει σαν πάπια πίσω της προσπα- θώντας να της πιάσει κουβέντα, όταν το συνειδητοποίησα: δεν είχε απαντήσει στην ερώτησή μου. Έκανε έναν ελιγμό για να περάσει δίπλα από κάποιον, με την άνεση κάποιου που έκανε πατίνια, και συνέχισε. «Χόλι». Γύρισε, ανεβάζοντας το λουρί της σάκας της πιο πάνω στον ώμο της. Ανήσυχη. «Σχετικά μ’αυτό που σε ρώτησα νωρίτερα. Γιατί ήρθες σ’εμένα;» Η Χόλι με κοίταξε προσεκτικά. Το βλέμμα της σε τάραζε, σαν πορ- τρέτο με βλέμμα που μοιάζει να σε ακολουθεί όπου κι αν στέκεσαι. «Τότε» άρχισε να λέει. «Όλη τη χρονιά, όλοι ήταν πολύ προσεκτικοί. Λες και αν έλεγαν μια λάθος κουβέντα θα πάθαινα νευρικό κλονισμό και θα άφριζα τηνώραπου θα με έπαιρναν δεμένημε ζουρλομανδύα. Ακόμα κι ομπαμπάς…έκανε πως δεν τον απασχολούσε, αλλά έβλεπαότι ανησυ- χούσε διαρκώς. Ήταν…ουφφφ!» έκανε με αγανάκτηση και άνοιξε τις πα- λάμες των χεριών της, τεντωμένες σαν αστερίες. «Μόνο εσύ δεν έκανες λες και θαάρχιζαναπιστεύωότι ήμουνκόταήκάτι τέτοιο. Ήσουνσεφάση “Εντάξει, αίσχος, αλλά σιγά το πράγμα, συμβαίνουν και χειρότερα στον κόσμο όλη την ώρα και οι άνθρωποι επιβιώνουν, ας τελειώνουμε”».