Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές

12 Εκείνη δεν με κοίταξε. Έκανα νόημα στον Έλληνα, κούνησα το πούρο μου, και αυτό ήταν όλο. Έφυγε με τα πιάτα, και τόσο για εκείνον όσο και για μένα, ήταν σαν να μην είχε εμφανιστεί ποτέ εκεί. Τότε έφυγα, αλλά σε πέντε λεπτά ξαναγύρισα ν’ αφήσω ένα μήνυ­ μα για τον τύπο με την Κάντιλακ. Μου πήρε μισή ώρα για να καταφέρω να πείσω τον Έλληνα, αλλά στο τέλος βρισκόμουν στην αντλία, φτιάχνοντας κλαταρισμένα λάστιχα. «Πώς σε λένε;» «Φρανκ Τσέιμπερς». «Εμένα Νικ Παπαδάκη». Δώσαμε τα χέρια κι έφυγε. Ύστερα από ένα λεπτό τον άκουσα να τραγουδάει. Είχε ωραία φωνή. Από την αντλία μπορούσα να βλέπω αρκετά καλά την κουζίνα.