Ο πρώτος μου Βιζυηνός: Το μόνο της ζωής του ταξίδι (Η πρώτη μου λογοτεχνία)

Σ την Κωνσταντινούπολη θα έραβα τα φορέματα της κόρης του βασιλιά! Αυτή η σκέψη μ’ έκανε κι αποφάσισα να γίνω κι εγώ ραφτόπουλο. Ήξερα ότι, όταν μια βασιλοπούλα ερωτευτεί το ραφτάκι της, ερωτεύεται τόσο πολύ που αρρωσταίνει βαριά. – Πατερούλη μου, ή το ραφτόπουλο ή θα πεθάνω, λέει. Κι ο βασιλιάς μια και δυο πάει στο ραφτόπουλο να το παρακαλέσει να την πάρει γυναίκα του. Να κάνει πρώτα όμως και καμιά παλικαριά, να σκοτώσει κάνα δράκο. Το ραφτόπουλο όμως… σιγά μην πάει να κινδυνεύσει! – Εγώ, βασιλιά μου, μπορώ να ράψω τα νυφιάτικα χωρίς ραφή και ράμμα, λέει καμαρωτός. Τότε ο βασιλιάς αποκρίνεται: – Ράψε, λοιπόν, σαράντα φορεσιές! Αλίμονό σου όμως αν διακρίνω ραφή ή κλωστή. Και να τις έχεις έτοιμες μέχρι αύριο πριν βγει ο ήλιος, αλλιώς σου κόβω το κεφάλι. Το ραφτόπουλο δεν πολυσκοτίζεται. Επειδή άλλοι λένε πως είναι γιος κι άλλοι εγγονός της Νεράιδας!