Ο Παριζιάνος

I S A B E L L A H A M M A D 20 δειγμα, ο Μιντχάτ ήξερε τα εσωτερικά του όργανα ως «le poumon», «le coeur», «le cerveau» και «l’encéphale» και κατα- λάβαινε τις φιλοσοφικές έννοιες με τα γαλλικά τους ονόματα, «l’altruisme», «la condition humaine». * Κι όμως, παρόλο που είχε μουλιάσει πέντε χρόνια μέσα σε όλη αυτή τη «γαλλικούρα», πάσχιζε να σχηματίσει μια εικόνα της Γαλλίας που να διαφέρει από την επίπλωση των τάξεών του, τα παράθυρα των οποίων παρουσίαζαν έναν καυτό τούρκικο ουρανό και γέμιζαν από κραυ- γές στα αραβικά, απ’ τη μεριά της θάλασσας. Ακόμα και τώρα, από τη θέση όπου βρισκόταν ετούτο το πλοίο, η Προβηγκία πα- ρέμενε κρυμμένη από την ομίχλη και τους αόρατους κυματισμούς της γης. Κοίταξε ξανά τον Φαρούκ. «Δεν μπορώ να τη φανταστώ». Περίμενε την περιφρόνηση του Φαρούκ. Όμως εκείνος σήκω- σε απλώς τους ώμους και έριξε το βλέμμα του στο τραπέζι. «Έχεις πάει ποτέ στο Μονπελιέ;» είπε ο Μιντχάτ. «Όχι. Μόνο στο Παρίσι. Φυσικά το πανεπιστήμιο είναι φημι- σμένο για την ιατρική του. Ο Ραμπελέ δεν σπούδασε εκεί;» «Α! Ξέρεις τον Ραμπελέ!» Ο Φαρούκ γέλασε ηχηρά. «Πάρε λίγη μαρμελάδα, πριν τη φάω όλη». Ο Φαρούκ επέστρεψε στην καμπίνα του μετά το πρωινό και ο Μιντχάτ ανέβηκε από τη σκάλα στο κατάστρωμα και κάθισε δίπλα στην πρύμνη. Κοιτούσε τη θάλασσα κι άκουγε, μισοκαταλαβαί- νοντας, μια παρέα ευρωπαίων αξιωματικών –Ολλανδών, Γάλλων, Άγγλων– να φωνάζουν στο απέναντι παγκάκι, πρώτα για την τε- χνολογία του σκάφους και μετά για την προέλαση των Γερμανών στο Παρίσι. Οι σανίδες έτριξαν κάτω από τα πόδια του Μιντχάτ: ένα παιδί έτρεχε στο κατάστρωμα. Πιο πέρα, δυο νεαρές γυναίκες συνέκρι- * «Ο πνεύμονας», «η καρδιά», «το κρανίο», «ο εγκέφαλος», «ο αλτρουι- σμός», «η ανθρώπινη κατάσταση».