Η πρώτη μου λογοτεχνία: Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας

«Γιατί κλαις, άγαλμα;» ρωτάει το χελιδόνι. «Γιατί πονάει η καρδιά μου». «Μα… ποιος είσαι;» «Είμαι ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας». «Αφού είσαι ευτυχισμένος, γιατί κλαις;» «Δεν είμαι πια ευτυχισμένος. Έτσι με λέγανε όταν ζούσα, γιατί ήμουνα αληθινά χαρούμενος. Έτρεχα, χόρευα, έπαιζα στο παλάτι και στους κήπους του, ολημερίς κι ολονυχτίς. Τότε νόμιζα πως έτσι ήταν όλοι οι άνθρωποι – ξέγνοιαστοι κι ευτυχισμένοι. Τώρα, όμως, αποδώ ψηλά, βλέπω τη δυστυχία και την αθλιότητα της πόλης μου και κλαίω πικρά, παρόλο που η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από μολύβι. Αχ, χελιδονάκι μου καλό, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πεινασμένοι, άνθρωποι άρρωστοι, άνθρωποι μόνοι και λυπημένοι…