Όμορφη πορτοκαλιά μου

9 Κ Α Ι ΝΟ Υ Ρ Ι Α Π Ρ Α Γ Μ Α Τ Α Π ερπατούσαμε χέρι με χέρι μέσα στους δρόμους χωρίς να βιαζόμαστε. Ο Τοτόκα μού μάθαινε τη ζωή. Κι εγώ πετούσα στα ουράνια, γιατί ο μεγαλύτερος αδερφός μου με κρατούσε από το χέρι και μου μάθαινε πράγματα. Μου μάθαινε τον κόσμο γύρω, έξω από το σπίτι. Γιατί μέσα στο σπίτι έκανα μοναχός μου τις ανα- καλύψεις μου· την πατούσα βέβαια, κι άρπαζα στο τέλος της χρονιάς μου στα πισινά. Πριν, κανένας δε με βαρού- σε. Ύστερα όμως, σαν πήραν χαμπάρι τις διαολιές μου, δεν παύανε να τσαμπουνάνε πως ήμουνα διαόλου σπέρ- μα, χαμένο κορμί, ψωρόσκυλο. Δε μου καιγότανε καρ- φάκι. Αν δεν ήμουνα στον δρόμο, θ’ άρχιζα να τραγου- δάω. Είναι τόσο όμορφα να τραγουδάς. Μα ο Τοτόκα ήξερε κάτι πιο όμορφο κι από το τραγούδι: να σφυρίζει. Θα ’θελα τόσο να κάνω το ίδιο, μα δε μου ’βγαινε. Μου ’δινε κείνος κουράγιο, μου ’λεγε πως σωστά σούρωνα τα χείλια μου, μα πως ακόμη δεν είχα στόμα σφυριχτή. Και μια που δεν μπορούσα να τραγουδήσω δυνατά, τραγου-