Οι υφαντές του θανάτου (Τα πέντε βασίλεια)

7 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ναός « Υ πάρχουν στ’ αλήθεια φαντάσματα εδώ;» ρώτησε ο Κόουλ. «Τα λένε απόηχους» αποκρίθηκε ο Χάντερ. «Αλλά, ναι. Κατά κάποιον τρόπο, υπάρχουν». Ο Κόουλ, ο Χάντερ, ο Ντάλτον και ο Τζέις περπατού- σαν σε ένα επίπεδο, λιθόστρωτο μονοπάτι του κήπου που περιστοίχιζε το Ιερό των Επτά Ακμών. Ο λαμπερός απο- γευματινός ήλιος, οι περίτεχνα κλαδεμένοι θάμνοι, τα πολύχρωμα λουλούδια, τα στριφογυριστά κλήματα, τα σκιερά δέντρα, τα ρυάκια που κυλούσαν τραγουδιστά, τα σιντριβάνια – τίποτα δε μαρτυρούσε την ύπαρξη ανήσυ- χων πνευμάτων. Είχαν φτάσει στο Νέκρονουμ από τη Ζερόπολη με τον μονότροχο λίγο πριν από το μεσημέρι. Ο σταθμός βρι- σκόταν πάνω ακριβώς στα σύνορα των δύο βασιλείων, με τις ράγες να σταματούν ελάχιστα μόλις μέτρα πριν από το Νέκρονουμ.Ήταν παράξενη η μετάβαση από την άνε- ση του αθόρυβου μονότροχου στον κλειστό, αεικίνητο χώρο μιας άμαξας που την έσερναν άλογα, θυμίζοντάς τους απότομα πόσο διαφορετικό μπορούσε να είναι το ένα βασίλειο από το άλλο. Η άμαξα τους είχε οδηγήσει κατευθείαν στο ιερό μαζί με τη Μίρα και τον Τζο, που