Οι χαμένοι πολεμιστές της παλίρροιας

19 ζή που χαραμίζει τα αποθέματά μας πιο γρήγορα κι από καραμέλες, γιατί είσαι ανίκανη να σκεφτείς οποιονδήπο- τε πέρα απ’ τον εαυτό σου!» Πήρε μια τρεμάμενη ανάσα. «Αν είχες πάνω από δέκα εγκεφαλικά κύτταρα, θα το κα- ταλάβαινες». Η Τάρα τον κοίταξε προτάσσοντας το πιγούνι. «Έχω πολλά εγκεφαλικά κύτταρα. Συνέχεια κερδίζω τον παππού στο Σκραμπλ». «Τότε, απόδειξέ το» της απάντησε, κοιτάζοντας πάλι πάνω απ’ τον ώμο του. Η γυναίκα είχε φύγει. «Σβήσε το κερί». «Εντάξει». Η Τάρα έσφιξε τη γροθιά της γύρω απ’ τα υπολείμματα του κεριού και έστριψε το ελεύθερο χέρι της – τώρα το κερί δεν έβλεπε πια προς τη θάλασσα αλλά προς το πρόσωπό του. Η ρουφήχτρα πήδηξε απ’ το νερό και έπεσε πάνω στο κεφάλι του σαν καταρράκτης, μούλιασε τον σκούφο του κι άρχισε να κυλά στον σβέρκο του και μέσα στα ρούχα του, μέχρι που παγωμένα ρυάκια κατέ- ληξαν να τρέχουν απ’ τα μπατζάκια του, σχηματίζοντας λιμνούλες στην άμμο. «Ευχαριστημένος;» τον ρώτησε η Τάρα με ένα ειρωνι- κό μειδίαμα. Ο Φιον αγριοκοίταξε την αδερφή του κι έφτυσε τις λέξεις μέσα από δόντια που κροτάλιζαν. «Εύχομαι να μπο- ρούσαμε να θάψουμε εσένα κάτω από έναν βράχο για μια αιωνιότητα». «Για προσπάθησέ το» είπε εκείνη, καθώς απομακρυ- νόταν. «Θα έβγαινα μέσα σε μια βδομάδα».