Οι τελευταίες μέρες (Germania)

H A R A L D G I L B E R S 26 Όταν ο Οπενχάιμερ πήγε να του δώσει το χέρι του, αυτό μπλέ- χτηκε στην κουβέρτα. Στην αντανάκλαση από το φως του φακού μπόρεσε να διακρίνει κάτι παραπάνω από το περίγραμμά του. Παρά τις βαθιές ρυτίδες, τον υπολόγισε γύρω στα σαράντα. Του Οπενχάιμερ του φάνηκε ότι ο νεοφερμένος είχε το μελαγχολικό βλέμμα και την καμπουριαστή στάση ενός αρπακτικού· μόνο τα γεμάτα χείλη του δεν ταίριαζαν σ’ αυτή την εικόνα. Το κούρεμά του ήταν κάθε άλλο παρά στρατιωτικό. Τα ανακατωμένα του μαλλιά ήταν ήδη αραιά στην κορυφή. Ήταν βέβαιο ότι ο Ντίτερ πολύ γρήγορα θα αποκτούσε φαλάκρα. Επίσης, η στάση του και η μελωδική φωνή του ταίριαζαν περισσότερο σε έναν πολίτη. «Κατάλαβα σωστά ότι είστε αστυνομικός;» ρώτησε ο Ντίτερ. Δίχως να το επιδιώξει, ο τόνος της φωνή του ακούστηκε κάπως επιφυλακτικός. Ο Οπενχάιμερ προσποιήθηκε ότι δεν το αντιλήφθηκε και έγνε- ψε αρνητικά. «Α, αυτό είναι πια παρελθόν. Τώρα απλώς περιμέ- νω το Τέταρτο Ράιχ». Ο Ντίτερ χαμογέλασε καλοσυνάτα. «Κι εσείς;» ρώτησε ο Οπενχάιμερ. «Με τι ασχολείστε;» «Εγώ; Ας πούμε ότι είμαι ταχυδρομικός υπάλληλος». Ο Οπεν- χάιμερ είδε ότι το ύφος του ήταν κάπως περιπαικτικό όταν έδω- σε αυτή την απάντηση. Δεν μπόρεσε να εξηγήσει την ξαφνική ευθυμία, όμως κατάλαβε ότι ο Ντίτερ δεν έλεγε όλη την αλήθεια.