Νυχτερινός πράκτορας

9 Ο Πίτερ Σάδερλαντ βάδιζε προσεκτικά ανάμεσα στα δέντρα, με το σκούρο μπλε κοστούμι, το λευκό πουκάμισο και τα μαύρα, καλογυαλισμένα του παπούτσια. Όλα σύμφωνα με τον κώδικα του FBI , έναν κώδικα που ακολουθούσε πιστά τόσον καιρό. Όλα – εκτός από το τσεκούρι στο χέρι και το δανεικό, χωρίς σειριακό αριθμό πιστόλι στον γοφό του. Η πλαϊνή πλευρά του λαιμού του ήταν γεμάτη μώλωπες και εκδορές. Είχε να κοιμηθεί είκοσι τέσσερις ώρες. Ήταν ωραίο το τσεκούρι, με την ατσάλινη λάμα να γυαλίζει σαν ξυράφι στην άκρη της λαβής εβδομήντα πέντε πόντων από αμερικάνικη μελιά. Προχώρησε προς το αρχοντικό από κόκκινο τούβλο παρατη­ ρώντας το με προσοχή. Ο Πίτερ ήξερε πώς να μπει και να βγει από ένα σπίτι χωρίς να αφήσει ίχνη. Αυτή ήταν η δουλειά του. Να παρακολουθεί. Να εντοπίζει. Να βλέπει χωρίς να τον βλέπουν. Δεν κρυβόταν όμως πια. Διέσχισε το μαλακό γρασίδι προς το πίσω μέρος του σπιτιού. Η μέρα ήταν δροσερή, τα μάγουλά του όμως ήταν αναψοκοκ­ κινισμένα. Άκουγε την καρδιά του να χτυπά δυνατά σαν κύμα που σκάει αφρισμένο. Του άρεσε · του άρεσε η αδρεναλίνη που κυλούσε ορμητική στη ραχοκοκαλιά του καθώς ανέβαινε δυο δυο τα σκαλιά της πίσω βεράντας ως την πόρτα. Είχε σίγουρα σύστημα συναγερμού το σπίτι, δεν τον ένοιαζε όμως. Ας έρχονταν. Όλοι τους. Η αστυνομία. H Μυστική Υπηρεσία. Οι ψυχροί εκτελεστές μασκαρεμένοι σε μυστικούς πράκτορες. Ήταν πάντα τόσο πιστός στους κανόνες ο Πίτερ. Έπρεπε να είναι. Ο πατέρας του είχε προδώσει τη χώρα του. Οι υποψίες