Μίσος και αίμα

1 B ουβός πόνος, σκέφτηκε. Τώρα ξέρω τι σημαίνει αυτό. Ένα μάθημα ζωής, σκέφτηκε – και το μακάβριο γέλιο του ήταν εντελώς βουβό. Ένα μάθημα θανάτου, σκέφτηκε – και αντί για γέλιο βγήκε άλλη μια βουβή κραυγή. Με το ξέσπασμα του επόμενου πόνου αντιλήφθηκε, με κρυ- στάλλινη διαύγεια, πως είχε γελάσει για τελευταία φορά. O πόνος παγιώθηκε. Με αυτό το οποίο ακόμη διέκρινε ως μείγμα ικανοποίησης και τρόμου, ένιωσε ότι η ένταση είχε φτά- σει στο αποκορύφωμά της, και κατάλαβε τι θα ακολουθούσε. O κατήφορος. Η καμπύλη του πόνου δεν ανέβαινε άλλο, είχε αρχίσει να εξομαλύνεται, και πέρα από αυτόν διέκρινε την απότομη κατη- φοριά η οποία, με την ακατανίκητη κλίση της, κατέληγε στο απόλυτο τίποτα. Ή –αν πάσχιζε πολύ και κατάφερνε να απο- διώξει αυτή τη σκέψη– στον Θεό. Oι πόροι του σώματός του έχασκαν, μικρά ορθάνοιχτα στό- ματα που ξερνούσαν ουρλιάζοντας το τεράστιο Γιατi, το οποίο ο ίδιος δεν μπορούσε να εκφέρει επ’ ουδενί τρόπω. Oι εικόνες άρχισαν να βγαίνουν στο φως · ήξερε ότι θα έβγαι- ναν. Είχαν ήδη εμφανιστεί καθώς ο πόνος έφτανε σε επίπεδα που ξεπερνούσαν ακόμα και την πιο ακραία φαντασία του. Έμεινε έκπληκτος από τις δυνατότητες που έκρυβε μέσα του όλα αυτά τα χρόνια.