Μια χριστουγεννιάτικη ευχή

5 ταν παραμονή Χριστουγέννων και ο Θίοντορ πάλευε ν’ ανοίξει ένα χαρτό­ κουτο. Και το χαρτόκουτο τον κέρδιζε. Κάποιος είχε επιδείξει μεγάλο ζήλο χρησιμοποιώντας την κολλητική ταινία. Κάποιος ήθελε να είναι σίγου­ ρος πως το χαρτόκουτο δεν επρόκειτο ν’ ανοίξει. Μα τελικά ο Θίο τα κατάφερε. Το βαμβάκι ήταν τόσο παλιό όσο και τα ίδια τα στο­ λίδια · μύριζε μπαχαρικά και πολυκαιρισμένο άρωμα. Τα περισσότερα στολίδια ήταν μπάλες και οι περισσό­ τερες μπάλες είχαν σπάσει. Ο Θίο τις έβγαζε από το κουτί κατσουφιασμένος. «Τα Χριστούγεννα δεν είναι για να κόβεις το χέρι σου» μουρμούρισε. «Ούτε τα χρι­ στουγεννιάτικα κάλαντα λένε κάτι τέτοιο». Αλλά στον πάτο της κούτας βρήκε τέσσερα στολίδια διαφορετικά από τ’ άλλα: ένα κουνιστό αλογάκι, έναν κοκκινολαίμη, ένα μολυβένιο στρατιωτάκι με τύμπανο κι έναν άγγελο. Τα φτερά του αγγέλου είχαν ξεφτί­ σει και το τύμπανο του στρατιώτη είχε σκουριάσει. Το φτέρωμα του κοκκινολαίμη είχε μαδήσει και την ξύ΄