Μη μου λες αντίο (Μεταίχμιο Pocket)

[ 10 ] ότι δεν είχε περιθώρια για μια δεύτερη αποτυχία. Την πρώτη χρονιά που είχε δώσει εξετάσεις, πέρσι, δυστυχώς είχε μείνει εκτός Πανε- πιστημίου. Είχε πάει καλά στα Αρχαία, στα Λατινικά και στην Ιστο- ρία, αλλά ξαφνικά της ήρθε ταμπλάς όταν είδε ότι στο μάθημα της Έκθεσης είχε πάρει μόλις πέντε. Οπότε, αντίο, Νομική... Καλά, το τι είχε συμβεί τότε ήταν μια άλλη, θλιβερή ιστορία. Η Χριστίνα ήταν πλέον πεπεισμένη ότι την είχε τιμωρήσει ο Θεός. Ενώ ολόκληρο το 2 ο Λύκειο Αργυρούπολης όλο τον χρόνο ξεσκι- ζόταν στο διάβασμα, εκείνη είχε υπερβολική εμπιστοσύνη στην καλή της μνήμη κι έφτασε στο σημείο να αποστηθίσει τα μαθήματα των γενικών εξετάσεων μόλις δέκα μέρες πριν αυτές αρχίσουν. Και πράγματι, στα μαθήματα της αποστήθισης είχε γράψει καλά. Στα Αρχαία ήταν ούτως ή άλλως άριστη. Δυστυχώς, όμως, την πάτησε στην Έκθεση και της ήρθε το πέντε σαν μεγαλοπρεπής μούντζα. Και τότε ξεκίνησε ο εφιάλτης. Επί έναν ολόκληρο χρόνο είχε ν’αντι- μετωπίζει την γκρίνια του πατέρα της, της μάνας της –ευτυχώς δεν είχε αδέρφια, δεν θ’ άντεχε άλλη γκρίνια κι απ’ αυτά–, τα συμπονε- τικά χτυπήματα στην πλάτη των συμμαθητών που είχαν περάσει πανηγυρικά, τη συμπόνια της γειτονιάς, ακόμα και τη συμπόνια του Φίλιππου, που ήταν ήδη τριτοετής φοιτητής της Ιατρικής, και μάλι- στα στην Αθήνα. Ευτυχώς, ούτε η κολλητή της η Ρούλα είχε περά- σει πουθενά, γιατί πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή την είχε δαγκώσει ο σκύλος της στο δεξί χέρι και, φυσικά, όλα πήγαν κατά διαόλου. Τουλάχιστον, το ότι δεν είχε περάσει καμιά ήταν μια παρηγοριά και για τις δυο τους. Ο χρόνος που είχε μεσολαβήσει ήταν αρκετά εποικοδομητικός. Της δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσει λίγο τη ζωή χωρίς σχολείο, για πρώτη φορά μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Βέβαια, πήγαινε