Μάρτυς μου ο Θεός

14 ΜΑΚΗΣ ΤΣΙΤΑΣ φιλομαθής. Έχει δύο πτυχία και παρ’ όλα αυτά ξεκίνησε να κάνει και διδακτορικό στα πενήντα της · ούτε νοιάζεται που έχει φάει ήδη τέσσερα χρόνια κι ακόμη το γράφει. Θα την τρελάνει αυτός ο Πλωτίνος. Προσωπική ζωή μηδέν. Δυστυχώς. Ημικρή μου αδερφή είναι ο Χρυσοβαλάντης στο θηλυκό του. (Μιλάω για τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μου κι όχι γι’ αυτὰ που με οδήγησαν στην ασωτία και στην παραστρά- τηση). Τώρα πια ασχολείται με το σπίτι. Δεν υπάρχουν σο- βαρές δουλειές για μια κοπέλα φιλάσθενη στα σαράντα τέσσερά της. Να πάει να κάνει την πωλήτρια; Θα της ζητή- σει ο άλλος να βγουν το βράδυ για καφέ. Στο Δημόσιο που πήγε να τη βάλει ο πατέρας μας τα καλά τα χρόνια, εκείνη αρνήθηκε. Ευτυχώς που είναι ολιγαρκής. Ο υποφαινόμενος είναι «κλάψε με, μάνα, κλάψε με». Η ζωή μου απλωμένη πάνω σ’ ένα απέραντο χωράφι γε- μάτο κόκκινες καυτερές πιπεριές. Όταν πέφτω (πάντα με τα μούτρα) ζεματίζομαι. Αυτή είναι η ζωή μου. Μονίμως προσγειώνομαι μέσα στις παγίδες, μέσα σε εκτάσεις με αγκάθια και τσουκνίδες και ξεχνάω ότι είμαι ξυπόλυτος. Πάντα ξεχνάω να φορέσω παπούτσια. Ούτε καν παντό- φλες, ενώ ξέρω εκ των προτέρων πού πηγαίνω. Δυστυχώς αυτός είμαι. * * *