Manhattan Transfer

J O H N D O S P A S S O S 20 Στο πορθμείο ένας ηλικιωμένος έπαιζε βιολί. Είχε πιθηκίσιο μούτρο σουφρωμένο στη μια άκρη και κρατούσε το ρυθμό με τη μύτη ενός παπουτσιού από σκασμένο λουστρίνι. O Μπαντ Κόρ- πενινγκ τον παρατηρούσε καθισμένος στην κουπαστή, με την πλάτη στραμμένη στο ποτάμι. Το αεράκι ανέμιζε τα μαλλιά του ελαφρά γύρω από την εφαρμοστή άκρη του κασκέτου του και στέγνωνε τον ιδρώτα στους κροτάφους του. Τα πόδια του είχαν γεμίσει φουσκάλες, ήταν βαρύς σαν μολύβι από την κούραση, αλλά, όταν το πορθμείο βγήκε από τις αποβάθρες σκαμπανεβά- ζοντας στα κυματάκια του ποταμού που έσπαζαν απαλά σχημα- τίζοντας φεστόνια στις άκρες, ένιωσε κάτι ζεστό και τσουχτερό να κυλάει ξαφνικά στις φλέβες του. «Δεν μου λες, φίλε, πόση ώρα θες για να φτάσεις στην πόλη από εδώ όπου δένει το πορθμείο;» ρώτησε έναν νεαρό άντρα με ψαθάκι και γραβάτα με μπλε και άσπρες ρίγες που στεκόταν δίπλα του. Το βλέμμα του νεαρού άντρα ανέβηκε από τα ξεχειλωμένα από το δρόμο παπούτσια του Μπαντ στον κόκκινο καρπό που πρόβαλλε από τα ξεφτισμένα μανίκια του παλτού του, προσπέ- ρασε τον κοκαλιάρικο λαιμό γαλοπούλας και γλίστρησε με αναί- δεια στα προσηλωμένα μάτια κάτω από το κασκέτο με το στρα- πατσαρισμένο γείσο. «Εξαρτάται πού θες να πας». «Πώς πάνε στο Μπρόντγουεϊ; Θέλω να βρεθώ ακριβώς στο κέντρο των πραγμάτων». «Θα προχωρήσεις ένα τετράγωνο ανατολικά και μετά θα στρί- ψεις στην Μπρόντγουεϊ και, αν προχωρήσεις αρκετά, θα βρεις το κέντρο των πραγμάτων». «Ευχαριστώ, κύριε. Αυτό θα κάνω». O βιολιστής διέσχιζε το πλήθος με απλωμένο το καπέλο, ο αέρας ανακάτευε τις τούφες των άσπρων μαλλιών στο άθλιο