Οι λήσταρχοι

 ΟΙ ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ  106 Βίος και πολιτεία ενός γόνου «καλής οικογενείας» Όσα κακά κι αν έκαμες –Παπακυρίτση μου– όλα συμπαθημένα κι ένα κακό που έκαμες συμπαθησμούς δεν έχει: σκλάβωσες τον ανακριτή και τον εισαγγελέα. Δεν τους ζητάς την ξαγορά και χάρη να τους κάμεις. Τους δίν’ς λαζιές μες στα πλευρά και μαχαιριές στα στήθια κι εσύ Τσαούλα του Καλτσά, τους πήρες το κεφάλι. Δ. Χρ. Χαλατσάς, Ληστρικά τραγούδια Όσοι διάβαζαν εκείνη την εποχή, επ’ ευκαιρία της ανάρτησης των πορτρέτων των δύο δικαστικών στην αίθουσα του πρωτοδικείου της Λαμίας, την ξαναζεσταμένη από τους δημοσιογράφους ιστορία, ασφα- λώς δεν ήξεραν ότι ο λήσταρχος Παπακυριτσόπουλος ήταν παιδί καλής και εύπορης οικογένειας, που μπορεί να μην διέμενε σε κάποια «Βό- ρεια Προάστια» είχε όμως πατέρα ισχυρό κομματάρχη στην περιοχή της Λαμίας, δικηγόρο και δήμαρχο στο Αμούρι. Επειδή όμως ο πατέ- ρας του δεν γνώριζε καλά ή δεν ήθελε να γνωρίζει τα μυστικά της λοβιτούρας, που εκείνη την εποχή έκανε θραύση στο Ελληνικό και αποτελούσε τον χρυσό κανόνα της επιτυχίας στην πολιτική, ναυάγησε οικονομικά και κατέληξε στην ψάθα. Τη χρονιά, το 1890 , που σε βάρος του πατέρα του βγήκε ένταλμα προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο, ο νεαρός Θανάσης Παπακυριτσόπουλος έβγαινε στο κλαρί ως ληστής. Περίλυπος ο πατέρας για τον δρόμο που έπαιρνε ο αγα- πημένος του γιος, ύστερα από δύο μέρες ακριβώς άφηνε την τελευταία του πνοή. Για ποιους λόγους βγήκε στο βουνό ο Παπακυριτσόπουλος θα το δούμε πιο κάτω, αφού προηγουμένως εξιστορήσουμε ορισμένα γεγονότα από τη δράση του. Σε σύγκριση με άλλους ληστές ο Παπακυριτσόπουλος δεν φείδεται ληστρικών επαίνων, δόλου και αίματος. Μόνο ο λήσταρχος Τσουλής που έδρασε την ίδια εποχή θα μπορούσε να είναι ένα σκαλί πιο πάνω στο εγκληματικό πάνθεον. Ο Παπακυριτσόπουλος μόνο κατά τη μόρ-