24
Μ Α Ι Ρ Η Μ Α Γ Ο Υ Λ Α
λει τις ακτές του, σαν πανέμορφη κι ονειρεμένη εικόνα,
φάνταζε το Μπεμπέκι.
Κοσμοπολίτικο προάστιο της Πόλης, όπου τα τελευταία
χρόνια κατοικούσαν στα αρχοντικά του εύπορες αστικές
οικογένειες Τούρκων αλλά και ξένων.
Εκεί, ανάμεσα στη μουσουλμανική πλειονότητα, συμ
βίωναν αρμονικά ογδόντα πέντε περίπου οικογένειες απλοϊ
κών Ρωμιών.
Ανηφορίζοντας ένα από τα κάθετα στην κεντρική λεω
φόρο δρομάκια, συναντούσε κανείς τον ναό του Αγίου Χα
ραλάμπους. Ναός χτισμένος ή μάλλον επισκευασμένος το
1830, σε ρυθμό κλασικής βασιλικής της Κωνσταντινούπολης
του 19ου αιώνα με αξιόλογη εικονογράφηση.
Λίγο πιο πάνω ένα απλό ξύλινο διώροφο σπίτι στέγαζε
την οικογένεια του Γιώργη και της Αννιώς Παπαδοπούλου.
Το σπίτι ήταν ιδιοκτησίας των αδελφών του Ελέους του
Γαλλικού Τμήματος του Τάγματος των Λαζαριστών, που
την εποχή εκείνη βρισκόταν σε περίοδο μεγάλης ακμής, κι
ο μπαρμπα-Γιώργης, με το μικρό παντοπωλείο που διατη
ρούσε λίγο πιο κάτω, κάθε πρώτη του μηνός είχε κύριο μέ
λημα να πληρώσει το νοίκι.
Μισό παντοπωλείο, μισό ταβέρνα, το χαμηλό σπιτάκι
δίπλα στο σχολειό μάζευε τη λιγοστή εργατιά της περιοχής,
τεχνίτες και ψαράδες που είχαν απομείνει και συνήθιζαν να
τα πίνουν εκεί στο τέλος της δουλειάς στα δυο μικρά τρα
πεζάκια, που μόλις χωρούσαν στο μικρό μαγαζάκι ή έξω,
κάτω απ’ τον ίσκιο της μεγάλης κληματαριάς, που ευλαβικά
φρόντιζε από χρόνια ο μπαρμπα-Γιώργης.
Δυο τρία τσουβάλια φασόλια, φακές, ρεβίθια, στα ράφια
