Κοραλλιογενής ύφαλος (Ιστορίες που ζεις δυνατά)

19 φιζα παρά μιλούσα. Όπως και να ’χει, περίμενα πώς και πώς την κάθε μας συνάντηση, για να «δημιουργήσω». Υπήρχαν φορές που δεν είχα κά­ τι να πω. Τότε με άφηνε στην ησυχία μου και παρατηρούσε μόνο το αποτέλεσμα στο χαρτί. Τι καταλάβαινε από δαύτο δεν ξέρω· το μόνο που ξέρω είναι πως έφευγα από εκεί ανακουφισμένη. Οι επισκέψεις σιγά σιγά ελαττώθηκαν μέχρι που, πριν από τρεις μήνες περίπου, μου είπε πως δεν τη χρειαζόμουν άλλο. Έτσι σταμάτησα να πηγαί­ νω. Αραιά και πού μόνο την επισκέπτομαι, πιο πολύ για να βλέπει πόσο έχω προχωρήσει στη ζωγραφική. Και, πιστέψτε με, έχω προχωρήσει πολύ. Μέχρι και στην ανακαίνιση που κάναμε στο σπίτι ζωγράφισα τον τοίχο στο δωμάτιό μου, αφού έπεισα τη μαμά μετά από ώρες γκρίνιας. Σε ένα Σαββατοκύριακο είχα μετατρέψει τον τοίχο σε πίνακα με όλους τους αγαπημένους μου σούπερ ήρωες. Όταν τον τελείωσα, η μαμά δεν πίστευε στα μάτια της· ούτε κι εγώ για να είμαι ειλικρινής. «Σωστό έργο τέχνης» αναφώνησε, και συμφώ­ νησα χαμογελώντας.