Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή

9 Α., λυπάμαι που απέφυγα να τα ξαναπούμε. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και το ορθότερο. Το έκανα γιατί ξέρω ότι δεν έχεις κάτι άλλο να μου πεις. Όμως εγώ κάτι που έχω να σου πω – ή μάλλον να σε παρακαλέ- σω – σου το γράφω τώρα. Θα παιδευτείς να διαβάσεις τον άσχημο γραφικό μου χαρακτήρα (όπως εξελίχθηκε), διότι σκέφτομαι γρηγο- ρότερα από τα δάχτυλά μου. Εξάλλου, λόγω ηλικίας και συνθηκών, δεν εξασκήθηκα επαρκώς στην ηλεκτρονική γραφή. Είναι βέβαιο ότι το γράμμα αυτό – ας το πούμε γράμμα – θα περάσει και από άλλα μά- τια (πριν ή μετά τα δικά σου), αλλά δεν θα καταλάβουν τίποτε! Γι’ αυτούς θα είναι ένα κρυπτογραφημένο κείμενο και θα διαβάζουν ό,τι γράφει η επιφάνειά του. Τι μ’ έπιασε λοιπόν και σου γράφω; Μου κάνει κι εμένα εντύπωση. Θα μπορούσα να σε αγνοήσω εντελώς, να μην πάρω στα σοβαρά μια παραίσθηση. Παρά ταύτα, έχω απόψε ένα τρελό κέφι γραφής, ένα κουράγιο πρωτοφανές. Απόψε, Α., γεννήθηκε ένας μεγάλος συγγραφέας, αλλά πέθανε στη γέννα. Μην περιμένεις να σου γράψω για τον πόλεμο. Το καταλαβαίνεις, θα ήταν ανοησία: όσοι πάλεψαν με την αρκούδα δεν παίζουν με λούτρινα αρκουδάκια. Πρέπει άραγε να σε μισώ θανάσι- μα επειδή με έγδαρες ζωντανό ή να σου είμαι ευγνώμων; Πάνω σε αυτό δεν θα καταλήξω ποτέ, και το πιθανότερο είναι να αλλάζω συνε-