Ένα κάποιο τέλος (Pocket)

[ 20 ] και είχε φύγει πριν από χρόνια, αφήνοντας τον μπαμπά του να τα βγάλει πέρα με τον Έιντριαν και την αδελφή του. Αυτό είχε συμβεί πολύ καιρό πριν κάνει την εμφάνισή του ο όρος «μονο- γονεϊκή οικογένεια» · τότε το έλεγαν «διαλυμένο σπιτικό» και ο Έιντριαν ήταν ομοναδικός άνθρωπος που ξέραμε ναπροέρχε- ται από τέτοιο περιβάλλον. Το γεγονός θα ’πρεπε να του έχει δημιουργήσει τεράστιο απόθεμα υπαρξιακής οργής, ωστόσο κατά έναν περίεργο τρόποαυτόδεν είχε συμβεί · μας είχε πει ότι αγαπούσε τη μητέρα του και σεβόταν τον πατέρα του. Οι τρεις μας βέβαια είχαμε αναλύσει κατ’ ιδίαν την περίπτωσή του και είχαμε καταλήξει σε μια θεωρία: ότι το μυστικό για μια ευτυχι- σμένη οικογενειακή ζωή είναι να μην υπάρχει οικογένεια ή τουλάχιστον τα μέλη της να μη ζουν μαζί. Ηανάλυση αυτή μας έκανε να ζηλεύουμε περισσότερο τον Έιντριαν. Εκείνη την εποχή, φανταζόμασταν τους εαυτούς μας σαν να βρισκόμασταν κάπου μαντρωμένοι, περιμένοντας να μας ξα- μολήσουνστη ζωή. Κι όταν ερχόταναυτήηώρα, η ζωήμας –και μαζί ο ίδιος ο χρόνος– θα επιταχυνόταν. Πώς ήταν δυνατόν να ξέρουμε ότι η ζωή μας είχε έτσι κι αλλιώς ξεκινήσει, ότι κάποια πλεονεκτήματα είχαν ήδη κερδηθεί και κάποια ζημιά είχε ήδη γίνει; Και ότι το ξαμόλημά μας θα γινόταν απλώς σε κάποιο μεγαλύτερο μαντρί, τα όρια του οποίου θα ήταν στην αρχή δυσδιάκριτα.