Η μεγαλή γρίπη του 1918

Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΡΙΠΗ ΤΟΥ 1918 18 γιους της εγκαθίστανται στο Παρίσι το 1899. Ο Βίλχελμ ντε Κοστροβίτσκι γαλλοποιεί σταδιακά το όνομά του, όταν υπο­ γράφει τα ποιήματα και τα άρθρα του. Όταν ξεσπά ο πόλεμος, τον Αύγουστο του 1914, στρατεύεται στις 10 Αυγούστου, αλλά πηγαίνει στη μονάδα του μόνο τον Δεκέμβριο. Ζητά τη γαλλι­ κή υπηκοότητα, που του δίνεται στις 9 Μαρτίου 1916, δηλαδή μία εβδομάδα πριν από τον τραυματισμό του στο κεφάλι. Ο Απολινέρ είναι το σύμβολο της ηθελημένης ενσωμάτωσης, της σχεδόν ακραίας αποδοχής των αξιών μίας χώρας, τη γλώσσα της οποίας αγαπά ιδιαίτερα. Όταν πεθαίνει από γρίπη, στις 9 Νοεμβρίου 1918, ο λαός γνωρίζει πως η ανακωχή είναι κοντά. Την ίδια ημέρα ο Κάιζερ παραιτείται. Το πλήθος κραυγάζει: «Θάνατος στον Γουλιέλμο!». Άδικη μοίρα να σβήνεις στη σκιά της νίκης, όταν μάλιστα οι δικοί σου θα πρέπει να περιμένουν μέχρι τις 13 Νοεμβρίου, για να σε κηδέψουν. Στη συλλογική μνήμη επικρατούσε για καιρό η εντύπωση πως ο θάνατος του Απολινέρ ήταν επακόλουθο του τραύματός του στον πόλεμο, το οποίο απαθανάτισε στις γκραβούρες του ο Πικάσο. Το όνομα του άντρα με τον επίδεσμο στο κεφάλι βρίσκεται μάλιστα σκαλισμένο στους τοίχους του Πάνθεου: «Έπεσε υπέρ πατρίδος». Τελικά, όμως, αποτελεί σύμβολο αυτής της επιδημίας, που βρισκόταν στην κορύφωσή της τον Οκτώ­ βριο του 1918, τις παραμονές του τέλους του πολέμου. Η νι­ κήτρια Γαλλία, που υπέφερε τόσα χρόνια και που τα παιδιά της έδειξαν τέτοιο θάρρος στη μάχη, θα νικιόταν τώρα από μία επιδημία γρίπης; ΟΜεγάλος Πόλεμος έχει τους ήρωές του. Θα μπορούσε μήπως να έχει και η ισπανική γρίπη ήρωες; Θα ήταν γελοίο κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχουν ήρωες της γρίπης. «Ο ηρωι­ σμός του τραύματος δεν θα μπορούσε παρά να υπερισχύσει