Page 3 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

20 / ΠΡΟΛΟΓΟΣ
νίζονταν και εξαφανίζονταν αναπάντεχα. Ο γιατρός έψαχνε μια εξήγηση. Υπέθεσε
ότι μπορεί να ήταν ημικρανία και είπε στην Κάρλα να πάρει καμιά ασπιρίνη. Η
ασπιρίνη απλώς επιδείνωσε την αιμορραγία στα άσπρα ούλα της.
Εξωστρεφής, κοινωνική και χαρούμενη, η Κάρλα ήταν περισσότερο προβληματι­
σμένη παρά ανήσυχη γι’ αυτή την ενοχλητική, εξουθενωτική ασθένεια. Δεν είχε αρ­
ρωστήσει σοβαρά ποτέ στη ζωή της. Το νοσοκομείο ήταν ένα αφηρημένο μέρος για
εκείνη∙ ποτέ δεν είχε έρθει σε επαφή ή συμβουλευτεί κάποιον ειδικό, πόσο μάλλον
έναν ογκολόγο. Η ίδια φαντάστηκε και επινόησε ποικίλα αίτια προκειμένου να εξη­
γήσει τα συμπτώματά της – πολλή δουλειά, κατάθλιψη, δυσπεψία, νευρώσεις, αϋ­
πνία. Στο τέλος όμως κάτι πολύ βαθύ ξύπνησε μέσα της –μια έβδομη αίσθηση– που
είπε στην Κάρλα ότι κάτι πολύ σοβαρό, καταστροφικό «σιγόβραζε» στο σώμα της.
Το απόγευμα της 19ης Μαΐου η Κάρλα άφησε τα τρία παιδιά της σε μια γειτόνισ­
σα και επέστρεψε στην κλινική, απαιτώντας να κάνει κάποιες αιματολογικές εξετά­
σεις. Ο γιατρός ζήτησε μια εξέταση ρουτίνας για να δει το αιμοδιάγραμμά της. Καθώς
ο μικροβιολόγος έπαιρνε αίμα από τη φλέβα της, εντυπωσιάστηκε και ανησύχησε
από το χρώμα του. Νερουλό, αχνό και αραιό, το υγρό που ξεπήδησε από τις φλέβες
της Κάρλα μόλις και μετά βίας έμοιαζε με αίμα.
Η Κάρλα περίμενε όλη την υπόλοιπη μέρα χωρίς καμία είδηση. Το επόμενο
πρωί, ενώ έκανε τα ψώνια της στην ψαραγορά, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα.
«Πρέπει να σας ξαναπάρουμε αίμα» της είπε η νοσηλεύτρια από την κλινική.
«Πότε να έρθω;» ρώτησε η Κάρλα, οργανώνοντας νοερά την παραφορτωμένη της
μέρα. Θυμάται ότι κοίταξε ένα ρολόι που κρεμόταν σε εμφανές σημείο. Ένα φιλέτο
σολομού ζεσταινόταν στο καλάθι της, κινδυνεύοντας να χαλάσει αν το άφηνε έξω
πολλή ώρα.
Εντέλει, οι καθημερινές λεπτομέρειες είναι αυτές που συγκροτούν τις αναμνή­
σεις της Κάρλα από την αρρώστια της: το ρολόι, το πάρκιγκ, τα παιδιά, η σύριγγα με
το αχνό αίμα, το ντους που δεν πρόλαβε να κάνει, το ψάρι στον ήλιο, η σφιγμένη
φωνή στο τηλέφωνο. Η Κάρλα δεν μπορεί να θυμηθεί πολλά από αυτά που της είπε
η νοσοκόμα, μόνο τη γενική αίσθηση του κατεπείγοντος. «Ελάτε τώρα» νομίζει πως
της είπε. «Ελάτε τώρα».
\
Έμαθα για την περίπτωση της Κάρλα το πρωί της 21ης Μαΐου, σε ένα τρένο που
έτρεχε ανάμεσα στην Κένταλ Σκουέαρ και την Τσαρλς Στριτ στη Βοστόνη. Οι λέξεις
που τρεμόπαιζαν στον βομβητή μου είχαν την κοφτή και ψυχρή δύναμη μιας πραγ­
ματικά επείγουσας ανάγκης: Κάρλα Ριντ / Νέα ασθενής με λευχαιμία / 14ος όροφος /
Παρακαλώ επισκεφθείτε τη μόλις φτάσετε. Καθώς το τρένο άφηνε πίσω του με ταχύτητα