Φλέγομαι

26 Μαρτίου Κατάθλιψη. Το λέω χωρίς αμφιβολία, παρόλο που η λέξη δεν ανήκει στις αγαπημένες μου. Δεν την έχω χρησιμοποιήσει ποτέ σε κανένα ποίημα, μήτε σε ομιλία μήτε σε συζήτηση. Αλλά δεν βρίσκω την ταιριαστή έκφραση για την εξαντλητική κόπωση που νιώθω τώρα. Δεν είναι η κόπωση που νιώθεις ύστερα από μια μεγάλη περιοδεία ή μια βαριά δουλειά — στην πραγματικότητα, δεν είναι καν κόπωση. Είναι σά­ μπως να στέκεσαι στην άκρη ενός απόκρημνου βράχου. Κι εκεί κάτω, αλαργινός, ξεσπάει μανιασμένα ο ωκεανός στη ρίζα του βράχου. Και μου είναι αδιάφορο αν θα γκρεμιστώ ή όχι. Μου είναι αδιάφορο αν ο ωκεανός είναι βαθύς ή ρηχός. Με τυλίγει μια γκρίζα βαρυθυμιά. Με κατηγορούν για τόσα πράγματα και με κατακρίνουν για τόσα ανομήματα, ώστε να θέλω να φύγω μακριά, να ταξιδέψω κάπου, τουλάχιστον για κάνα δυο χρόνια, για να μην ακούω άλλο τις βρισιές τους. Χθες μιλούσα στο Σπίτι του Κομσομόλου της Κράσναγια Πρέσνια για την έκ­ θεσή μου «Είκοσι χρόνια δουλειά». Αναγνώρισα, στα μάτια μερικών, κάποια λάμψη περιέργειας και επαναστατι­ κής καθαρότητας — αλλά οι σκυθρωποί ηγέτες, οι επίδοξοι μεγαλογραφειοκρά­ τες, είχαν μια διατεταγμένη έκφραση όλο ψύχρα και σκεπτικισμό στα σφιγμένα χείλη τους. Με χίλια βάσανα μιλούσα. Προσπάθησα να πω ότι επί είκοσι χρόνια πειραματιζόμουν και ότι ο βαρύφορτος οδοστρωτήρας του Πεντάχρονου Πλάνου, που κυλάει τώρα πάνω στην αχανή χώρα μας, κι αυτός πείραμα είναι. σοσιαλισμος χωρις πειραμα δεν ειναι καν σοσιαλισμος . Κάποια λιγοστά μάτια σπινθήρισαν, ενώ τα χείλη των νεαρών γραφειοκρατών κρέμασαν κι άλλο. Η λέξη «πείραμα» είναι μάλλον πολύ απόκοτη, πολύ αναρχική, και πίσω της παραφυλάει κάποια μικροαστική ανησυχία… εικοσι χρονια δουλεια .