Πάτρικ Λη Φέρμορ μια περιπέτεια

17 1 Η Χώρα του Ποτέ Παράδεισο δεν το έλεγε κανείς το χωριό Γουίντον Μπεκ , στο Νορθάμπτονσαϊρ· για τον Πάτρικ Λη Φέρμορ όμως, τα χρόνια που πέρασε εκεί ως παιδί ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του. Οι άνθρωποι με τους οποίους έζησε δεν ήταν η οικογένειά του. Μολονότι τον περιέβαλλαν με αγάπη και στοργή, δεν του επέβαλαν κανέναν περιορισμό και δεν είχαν καμία απαίτηση από εκείνον. Ουδέποτε δέχθηκε κάποια παρατήρηση επειδή άργησε για το μεση- μεριανό ή επειδή γύρισε σπίτι γεμάτος λάσπες και γρατσουνιές. Έως το καλοκαίρι του 1919, οπότε και αυτή η ειδυλλιακή κατάστα- ση τερματίστηκε απότομα, μοναδική του υποχρέωση ήταν αυτή η συναρπαστική ασχολία: να ζήσει την παιδική του ηλικία. Τα άλλα παιδιά της περιοχής τού έμαθαν πώς να τρίβει το χέρι του στα αποξηραμένα κοτσάνια του αγριολάπαθου και να νιώθει την παλάμη του να πρήζεται από τα αλεσμένα σπόρια που σκόρ- πιζε στον άνεμο. Μαζεύονταν όλα μαζί και χοροπηδούσαν πάνω στα δεμένα, θερισμένα σπαρτά· το άχυρο τσιμπούσε αλλά συνάμα ήταν και μαλακό, οπότε αφήνονταν να βυθιστούν μέσα σε αυτό διότι μύριζε τόσο γλυκά. Τον βοηθούσαν να σκαρφαλώνει στα πιο χαμηλά κλαδιά των γέρικων μηλιών, σύντομα όμως άρχισε να σκαρφαλώνει στα πιο ψηλά δέντρα όπως τα μεγαλύτερα αγόρια. Έπειτα, έπιανε τα πιο απρόσιτα κλαδιά, αόρατα, κρυμμένα από