Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς

11 Ο Απόστολος ήταν κομμάτια από την κούραση, την υπερέντα- ση, τη συγκίνηση και το ποτό. Μόλις είχε ολοκληρώσει την τε- λευταία συναυλία της περιοδείας του κι ένιωθε αφυδατωμένος συναισθηματικά, σωματικά και ψυχικά. Η δική του Never- ending Tour έλαβε τέλος ύστερα από τέσσερα σχεδόν χρόνια. Κατέβηκε από τη σκηνή στις δύο το πρωί, αφού προηγή- θηκαν τρία ανκόρ. Ακολούθησαν τα αυτόγραφα και οι φωτο- γραφίες με τους θαυμαστές, οι χαιρετούρες με τους δημοσιο­ γράφους και τις «αρχές της πόλης», οι οποίες για ανεξήγητο λόγο θεώρησαν υποχρέωσή του να φωτογραφηθεί μαζί τους. Συγκινημένος, αγκάλιασε και φίλησε τους μουσικούς και τους τεχνικούς που τον συνόδευαν όλα αυτά τα χρόνια. Βα- θιά μέσα του ο Απόστολος ένιωθε θλίψη για τον κύκλο που έκλεινε, και χαρά για τα καινούργια πράγματα που τον πε- ρίμεναν. Αυτό είναι η χαρμολύπη; αναρωτήθηκε, και σημείω- σε νοερά τη λέξη για να την ψάξει με την ησυχία του. Το μυαλό του ήταν μουδιασμένο από την κούραση και το ποτό, αλλά του άρεσε να οδηγεί αργά τη νύχτα στους έρη- μους επαρχιακούς δρόμους, ακούγοντας μουσική. Βιαζόταν να φτάσει τα χαράματα στη Σούδα, για να πάρει το έκτακτο δρομολόγιο για Πειραιά. Αν το έχανε, θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το επόμενο βράδυ και θα αναγκαζόταν να συνταξιδέ- ψει με τα μέλη του συγκροτήματός του. Θα προτιμούσε να το αποφύγει. Δεν θα άντεχε δεύτερο γύρο αποχαιρετισμών,