Η επινόηση της μοναξιάς

11 Τη μια μέρα υπάρχει ζωή . Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, με θαυμάσια υγεία, ούτε καν γέρος, χωρίς ιστορικό ασθενειών. Όλα είναι όπως ήταν, όπως θα είναι πάντα. Εκείνος ζει από μέρα σε μέρα, νοιάζεται μονάχα για τη δουλειά του, ονειρεύεται μονάχα τη ζωή που απλώνεται μπροστά του. Κι έπειτα, ξαφνικά, υπάρχει θάνατος. O άνθρωπος αφήνει έναν αναστεναγμό, σω­ ριάζεται στην καρέκλα του κι έρχεται ο θάνατος. Το αιφνίδιο του πράγματος δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις, δεν δίνει στο μυαλό την ευκαιρία να αναζητήσει μια λέξη που θα μπορούσε να προσφέρει παρηγοριά. Μένουμε μονάχα με τον θάνατο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της θνητότητάς μας. Μπορούμε να δεχτούμε με εγκαρτέρηση τον θάνατο μετά από μια μακρόχρο­ νη αρρώστια. Ακόμα και τον θάνατο από ατύχημα μπορούμε να τον αποδώσουμε στη μοίρα. Αλλά το να πεθάνει ένας άνθρωπος χωρίς προφανή αιτία, να πεθάνει απλώς και μόνο επειδή είναι άνθρωπος, μας φέρνει τόσο κοντά στο αόρατο σύνορο μεταξύ ζωής και θανάτου, ώστε να μην ξέρουμε πλέον σε ποια πλευρά βρισκόμαστε. Η ζωή γίνεται θάνατος, θαρρείς κι αυτός ο θάνα­ τος ανέκαθεν κατακυρίευε τούτη τη ζωή. Θάνατος χωρίς προει­ δοποίηση. Που σημαίνει: η ζωή σταματά. Και μπορεί να σταμα­ τήσει ανά πάσα στιγμή.