Ένας έρωτας

7 1 Ένα πρωινό του Φλεβάρη του 1960, στο Μιλάνο, ο αρχιτέ- κτονας Αντόνιο Ντορίγκο, ετών σαράντα εννέα, τηλεφώ- νησε στην κυρία Ερμελίνα. «Είμαι ο Τονίνο, καλημέρα, κυρ…» «Α, εσείς; Χρόνια και ζαμάνια. Πώς είστε;» «Όχι κι άσχημα, ευχαριστώ. Ξέρετε, τον τελευταίο και- ρό έχω ένα σωρό δουλειές κι έτσι… ακούστε, θα μπορούσα να περάσω σήμερα το απόγευμα;» «Σήμερα το απόγευμα; Αφήστε με να το σκεφτώ… τι ώρα;» «Δεν ξέρω. Κατά τις τρεις, τρεισήμισι». «Στις τρεισήμισι, σύμφωνοι». «Α, ακούστε, κυρία…» «Πείτε μου, πείτε μου». «Την τελευταία φορά, θυμάστε;…Εν ολίγοις, εκείνο το ύφασμα, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου άρεσε τελικά, θα ήθελα…» «Καταλαβαίνω. Δυστυχώς, ενίοτε κι εγώ η ίδια…» «Κάτι πιο μοντέρνο, με καταλαβαίνετε;» «Ναι, ναι. Κοιτάξτε, καλά κάνατε που μου τηλεφωνή- σατε σήμερα, υπάρχει μια ευκαιρία… με άλλα λόγια, να δείτε που θα μείνετε ευχαριστημένος».