Δυτικά της ελευθερίας

Δ Υ Τ Ι Κ Α Τ Η Σ Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α Σ 31 «Ξεκινήστε. Επαναλαμβάνω, ξεκινήστε». Κάθισαν σιωπηλοί για μισό λεπτό. «Αυτή εδώ η τριπλή δολοφονία…» είπε τελικά ο Τζι-Τι. «Δεν άκουσα τίποτα γι’ αυτήν. Εσύ;» «Όχι». «Βγήκε στα ΜΜΕ ;» «Όχι, κύριε. Όχι, δεν είδαμε τίποτα». Οι Μαροκινοί. Σύντομα θα ήταν οι μόνοι σε όλο τον πλανήτη που δεν επέτρεπαν διαρροές. Πόσο ωραία θα ήταν να δούλευε κανείς για μια μετρίου βαθμού διεφθαρμένη μοναρχία με αστυ- νομικό κράτος. «Αλλά το τηλεφώνημα στο τηλεφωνικό κέντρο» συνέχισε να σκέφτεται φωναχτά ο Τζι-Τι. «Ο καθένας θα μπορούσε να το ακούσει, έτσι δεν είναι;» «Κύριε;» «Έχουμε την Υπηρεσία Διπλωματικής Ασφάλειας, την Υπηρε- σία Εθνικής Ασφάλειας, τη Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών, το FBI … και οι εισερχόμενες κλήσεις σε ανοιχτή γραμμή μιας διπλωματικής αποστολής είναι κάτι που μπορεί να ακούσει ο κάθε μαλάκας». «Σίγουρα έχετε δίκιο». Ο Τζι-Τι χτύπησε τα δάχτυλά του πάνω στο τραχύ ύφασμα του καναπέ. Η γυναίκα εκείνη ήθελε να μιλήσει με τον πρέσβη. Ε, βέβαια. Όλοι θέλουν να μιλάνε με οποιονδήποτε άνθρωπο. Δεν ήταν αυ- τό το σημαντικό, το σημαντικό ήταν τι πληροφορίες είχε. Προφανώς κάποιος είχε πάρει απόφαση να κρατήσει μυστικό εκείνο το μαροκινό συμβάν. Λογικά για λόγους έρευνας. Αλλά αργά ή γρήγορα κάποιο ανταγωνιστικό όργανο –η Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών, αυτοί που παρακολουθούσαν και ερμήνευαν τις επι- κοινωνίες των αντιπάλων από την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας, οι μπάτσοι του FBI , οποιοσδήποτε βασικά– θα άκουγε την ίδια μαγνη- τοφωνημένη συνομιλία που είχε μόλις ακούσει ο Τζι-Τι.