Κόκκινο (Το βυζάντιο σε έξι χρώματα)

11 και ο θυμός. Ανάβει και το θάρρος. Ανάβουν όλα μαζί. Και καίγονται. Έτσι. Εντάξει. Μπορεί να είναι της βιασύνης και της γρηγοράδας το Κόκκινο και οι ιστορίες του, μα θέ- λουν κι αυτές τη σειρά τους. Την έκαψε, είπαμε, τη Ρώμη ο Αλάριχος, το 410 μ.Χ., τη νύχτα της 24ης Αυγούστου. Τρεις μέρες καιγόταν η πόλη. Και τρεις νύχτες. Αλλά για ποια Ρώμη μάς μιλάει ετούτη η ιστορία; Για τον Αλάριχο και για όλους τους Γότ- θους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, Βανδάλους, Βουργουνδούς, Αλαμανούς και πάμπολλους άλλους, η Ρώμη ήταν ο κόσμος των ονείρων τους. ΟΚόσμος ο Σωστός, ο Πολιτισμένος. Η Αυτοκρατορία του Θεού – κι οι Γότθοι άνθρωποι του Θεού ήταν, του ίδιου χριστιανικού Θεού παιδιά. Βάρβαροι, βέβαια, αλλά όχι ακριβώς εχθροί. Δε θέλανε να πολεμήσουν την αυτοκρατορία οι Γότθοι. Να μπούνε μέσα της και να ζήσουν κι αυτοί εκεί θέλανε. Δε θέλανε να νικήσουν τους αυτοκράτορές της (που ήταν κιόλας δύο!). Να τους υπηρετήσουν θέλανε, να μπουν στη δούλεψή τους και να προκόψουν. Να γίνουν βάρ- βαροι με μισθό . Δεν το φανταζόταν καν ο Αλάρι- χος, λοιπόν, ότι μια μέρα θα την έκαιγε τη Ρώμη με τα χέρια του. Με τη διαταγή του, έστω!…