Αρχαία Ελληνικά (Γ' Λυκείου) - Δεύτερος Τόμος

ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ: OI ΔΕΣΜΩΤΕΣ AΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ | Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ 25 8η ημα με οργανική αυτάρκεια και όραμα με εσωτερική ευδαιμονία. Και εκεί όπου η αλλη- γορία δε χρησιμοποιεί την προσωποποίηση πάλι τα αντικείμενα δεν είναι σύμφυτα με το νόημα της αλληγορίας αλλά συμβατικά ταιριασμένα με τον σκοπό της. Πρέπει κάποιος να μας τα εξηγήσει για να τα καταλάβουμε. Στον μύθο τα σύμβολα μιλούν μόνα τους, είναι τόσο σύμφυτα με το νόημα του μύθου, που, είτε τα ερμηνεύουμε είτε όχι, μας συ- γκινούν. Δεύτερος λόγος που ο μύθος δεν είναι αλληγορία: Η αλληγορία είναι κάτι ξένο στην κλασική εποχή και στην τέχνη της, ανήκει πιο πολύ στη μεσαιωνική και χριστιανική τέχνη. Η αρχαία τέχνη έχει απόλυτη αυτάρκεια, δεν είναι αλλού αυτή κι αλλού το νόημά της. […] Ο πλατωνικός μύθος έχει βαθιά συγγένεια με την πλατωνική ειρωνεία, είναι και ο ίδιος μια μορφή μεταφυσικής ειρωνείας, την ίδια δηλαδή στιγμή που νομίζουμε πως φανερώνει κάτι, την ίδια στιγμή το σκεπάζει. Μας αποκαλύπτει κάτι που είναι επέκεινα από τη λογική, χωρίς να μας βυθίζει στην άβυσσο της δογματικής μεταφυσικής. Όσο η διαλεκτική βαθαίνει, τόσο ο μύθος ομορφαίνει. Η διαλεκτική και ο μύθος είναι αντίθετα μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει οργανική σχέση ανάμεσά τους. Η ποίηση είναι εδώ οργανικά δεμένη με τη λογική. Η γνώση γυρίζει εδώ σε τέχνη. Ο μύθος εκφράζει με χρονικά μέσα κάτι άχρονο και υπερούσιο. Αν η πλατωνική Πολιτεία έχει σκοπό να φανερώσει ότι όλη η ζωή της κοινωνίας των ανθρώπων είναι πάλη ανάμεσα στην ελευ- θερία και την ανάγκη και κάθε πράξη του πολίτη και της πολιτείας πρέπει να είναι και υπερνίκηση της ανάγκης, την ίδια πάλη έρχεται να παραστήσει ανάγλυφα ο μύθος της Πολιτείας . Οι μεγάλοι μύθοι του Πλάτωνα παριστάνουν θέματα που στην ουσία τους μένουν λογικά ανερμήνευτα». * * Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος, Εισαγωγή στον Πλάτωνα , Αθήνα, 1958 3 , σσ. 283-288.