Η μεγάλη αποτυχία της ευρωζώνης

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ Απο την Κριση σε ενα Παγκοσμιο Νιου Ντιλ [10] κρατία ή τουλάχιστον μια ενιαία ευρωπαϊκή δημοκρατία, σε βά- ρος της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό το ενδεχόμενο δεν έχει εξετα- στεί καν από τους σημερινούς ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και θεωρείται αδύνατοαπό τονΡόντρικ: «Ένα γνήσιοομοσπονδια­ κό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα απέχει στην καλύτερη περί- πτωση έναν αιώνα». Η εξέλιξη της ΕΕ, που χαρακτηρίζεται από μόνιμη δυσαρέσκεια για το δημοκρατικό της έλλειμμα, αναδει- κνύει τις εγγενείς δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος. Όμως ο Ρόντρικ αναγνωρίζει τα δελεαστικά στοιχεία μιας παγκόσμιας δη- μοκρατικής διακυβέρνησης: «Όταν ζητώ από τους φοιτητές μου να διαλέξουν μία από τις εναλλακτικές λύσεις, αυτή κερδίζει με διαφορά. Αν μπορούμε να δρέψουμε ταυτόχρονα τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης και της δημοκρατίας, ποιος νοιάζεται για το ότι οι πολιτικοί στο τοπικό επίπεδο θα μείνουν χωρίς δουλειά;» 2 Σε αυτό το βιβλίο υποστηρίζω ότι υπάρχουν αρκετά οικονο- μικά προβλήματα (τα οποία ανακύπτουν ακόμη και στο πλαίσιο της «έξυπνης» ή περιορισμένης παγκοσμιοποίησης του Ρό- ντρικ), τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με παγκό- σμιους κεϊνσιανούς μηχανισμούς και θεσμούς. Αυτοί οι μηχανι- σμοί και οι θεσμοί, για να είναι νόμιμοι, πρέπει να είναι δημο- κρατικοί. Ταυτόχρονα, είναι δυνατό να σχεδιάσουμε την παγκό- σμια διακυβέρνηση έτσι ώστε να περιορίζει την οικονομική παγκοσμιοποίηση και να ενισχύει την κρατική αυτονομία με ορισμένους τρόπους. Η ίδια η ΕΕ μπορεί να βρίσκεται στη δια- δικασία μετατροπής της σε ομοσπονδιακό κράτος – δηλαδή σε ένα ενιαίο κράτος ανάμεσα σε άλλα ενιαία κράτη. Εκείνο που υποστηρίζω είναι ότι η απλή νοσταλγία για το