Αλλάζει πουκάμισο το φίδι

«Κριστιάνο Ρονάλντο!» «Γιες, γιες…Κριστιάνο Ρονάλντο…» Το φως ερχόταν από ψηλά, μέσ’ από κάτι οπές στην οροφή σε σχήμα αστεριών, και έπεφτε στο δάπεδο του Σοκουλού χαμάμ σαν να ήταν διάφανες κολόνες.Στην απέναντι πλευρά του μαρμάρινου πάγκου είχε ξαπλώσει ένας ασπρουλιάρης Εγγλέζος, τον είδα να πληρώνει με visa τα δεκαπέντε ευρώ στο ταμείο, και λίγο πιο κει μια παρέα νταβραντισμένοι Τούρκοι.Ο μόνος ήχος ήταν από βρύσες που άνοιγαν και δεν βιάζονταν να κλείσουν κι από ψιθυριστές φωνές. Θα ’χε πε- ράσει γύρω στο μισάωρο από τη στιγμή που, φορώντας ένα εμπριμέ ύφασμα γύρω από τη μέση, βρέθηκα να ’μαι κι εγώ ξαπλωμένος πάνω στο ζεστό μάρμαρο. Όλη αυτή την ώρα το κορμί μου το ένιωθα σαν μια πηγή που τρέχει χωρίς διακο- πή · οι πόροι του δέρματος είχαν ανοίξει για τα καλά.Ακριβώς τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω πως δεν αντέχω άλλο, έκανε την εμφάνισή του ο χαμαμτζής – σε τρίχα και σε όγκο ίδιος με αρκούδα. Αμίλητος ξεκίνησε το μασάζ. Έπαιρνε στα χέρια του τα μέλη μου και τα έτριβε, τα μάλασσε, τα έστριβε με τέτοια δύναμη, που σκέφτηκα πως δεν θα βγω σώος και