Αιχμηρά αντικείμενα

[ 29 ] μιας μέρας, αποσύρεται στα ιδιαίτερά του με ένα τζιν τόνικ, δεν είναι το είδος του κυνηγού που γνώρισα εγώ στα παιδικά μου χρόνια. Τα αγόρια που ήξερα εγώ, αυτά που ξεκινάνε το κυνήγι από νωρίς, κυ­ νηγούσαν για το αίμα · για το μοιραίο σπασμωδικό τίναγμα του ζώου όταν το βρίσκει η σφαίρα, που τρέχει γοργά σαν αεράκι τη μια στιγ­ μή και την επόμενη πέφτει στο πλευρό του, τσακισμένο από το φυ­ σίγγι τους. Όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό, στα δώδεκα ίσως, μπήκα μια μέρα στο κυνηγετικό υπόστεγο ενός γειτονόπουλου, ένα καλυβάκι από σανίδες όπου έγδερνε και τεμάχιζε το κυνήγι. Κουρέλια υγρής ρόδινης σάρκας κρέμονταν από σκοινιά για να ξεραθούν και να γί­ νουν ζαμπόν. Το χωμάτινο δάπεδο είχε σκουριάσει από το αίμα. Oι τοίχοι ήταν γεμάτοι φωτογραφίες γυμνών γυναικών. Άλλες ήταν με τα πόδια ορθάνοιχτα, άλλες τις κρατούσε κάποιος άντρας και είχε το όργανό του μέσα τους. Μία ήταν δεμένη, τα μάτια της θαμπά σαν γυάλινα, ταστήθη της πρησμένα, όλοφλέβες, σαν κόκκινασταφύλια, και ένας άντρας την έπαιρνε από πίσω. Τους μύριζα όλους αυτούς στον πηχτό, αιματοβαμμένο αέρα. Εκείνη τη νύχταστοσπίτι, έβαλα τοδάχτυλο κάτωαπό τοβρακά­ κι μου και αυνανίστηκα για πρώτη φορά, λαχανιασμένη και αηδια­ σμένη.