Το αδιανόητο τοπίο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Ο Γιώργος Γαλανός ήταν ο ξένος. Το βλέμμα του σαν αφηρημένο, υποταγμένο ποιος ξέρει σε ποιαν ιδιοτροπία του χαρακτήρα του, σε ποιαν εσωτε­ ρική λιτότητα, κράτησε την ενδοχώρα σε απόσταση. Πά­ λεψε μαζί της ως την τελευταία στιγμή, ως τη στιγμή της κρίσης. Στο μεταλλικό λυκαυγές αναδύονται οι κορυφογραμμές, αχνές ακόμη, εκκρεμότητα που μόνον το φως, το χέρι του ζωγράφου, το αυστηρό συντακτικό του πίνακα μπορούν να λύσουν. Λίγο πιο κάτω, ελαφρώς δεξιότερα, η μελανή ταινία της θάλασσας, σταθερό κατάλοιπο της νύχτας, δη­ μιουργεί μιαν αίσθηση κενού έτοιμου να ρουφήξει τα επει­ σόδια της γης, τη μεγάλη σχισμή ανάμεσα στους όγκους –μόλις διακρίνονται– κάπου στο κέντρο, μια πυκνή τούφα από κυπαρίσσια που την υποψιάζεται σ’ εκείνο το σημείο, πιο σκοτεινό απ’ το υπόλοιπο σκοτάδι. Το τοπίο είναι ορεινό. Το διασχίζει ο δημόσιος δρόμος. Κι ύστερα, μια δέσμη από προβολείς φωτίζει, υποβάλλει, ένα μάτσο ερείπια στην αντανάκλασή τους. Ένα φορτηγό ανηφορίζει, κουβαλώντας μέσα του, πίσω απ’ την ταραχή που ξεσηκώνει με τους προβολείς του, απωθημένη, την