1793: Τότε που βασίλευε η βία

N I K L A S N A T T O C H D A G 22 γο και τα σφηνώνει κάτω από τον κομμένο βραχίονα. Κάνει ένα βήμα και θυμάται την μπότα που έχασε, αφήνει το φορτίο στην πλαγιά, γυρνά και ακολουθεί με πόδια άκαμπτα τα ίδια του τα χνάρια με όση αξιοπρέπεια καταφέρνει να συγκεντρώσει, μέχρι που βρίσκει τη σωστή λακκούβα και τραβάει το δερμάτινο υπό­ δημα από το έδαφος, το οποίο προς απάντηση αφήνει έναν απο­ γοητευμένο ήχο ρουφηξιάς. Ο Σούλμπεργ φάνηκε τυχερός και ανηφορίζει ήδη την πλαγιά με προορισμό την πόλη. Ο συνάδελ­ φός του έχει απομείνει εκεί, σιωπηλός, με μια έκφραση που δεν προδίδει μήτε χλευασμό μήτε λοιδορία. Σίγουρα τρέμει στην ιδέα ν’ απομείνει μόνος του στο σκοτάδι με τον πεθαμένο. ΟΚαρντέλ τού γνέφει όταν τον προσπερνά. Έχει έναν ξάδελφο σε τούτη τη γειτονιά, ο οποίος έχει πηγάδι, κι ευελπιστεί ότι θα του διαθέσει και μια κανάτα με υγρό σαπούνι.