Βάλε το μυστήριο στη ζωή σου

C A R L O S Z A N Ó N 146 φέρει τις διαδικτυακές συζητήσεις -πολύ συχνές αυτές ανάμεσα στην Μπριόνγκος και τον τάδε, την Μπριόνγκος και τον Μπίσκου, την Μπριόνγκος και την γκόμενα ή τον γκόμενό της, την Μπριόν- γκος και τον κόσμο- ο Τσάβι, πέρα από πολλά άλλα, είναι ένας μεγαλομανής απ’ αυτούς που περιμένουν να ζεσταθούν τα μη- χανήματα για ν’ ακούσουν ένα βινίλιο σε μέγεθος λιονταρίσιας μπριζόλας – των 180 γραμμαρίων. «Με το που σε βλέπω εδώ είναι σαν να νιώθω κιόλας την κόψη του μαχαιριού που θα με σφάξει στο τέλος του μήνα». «Χαλάρωσε. Για συντήρηση ήρθα. Την έχεις πληρώσει προκα- ταβολικά». «Δεν ήξερα ότι κάναμε και συντήρηση». Η Εστεφανία ξεφυσάει, αναστρέφει το βλέμμα, το διασκεδά- ζει μόνη της – κι όλα αυτά χωρίς καν να κουνηθεί απ’ το κάθισμά της, σαν μια μεταφορά ίσως για κάτι που δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. «Καλά θα κάνατε να ξεφορτωθείτε τις σταθερές μονάδες. Να δουλεύετε με φορητούς υπολογιστές. Ενσωματωμένες οθόνες», μας απειλεί ο Λοσάνο, καθώς κρύβει το κεφάλι του πίσω από τον υπολογιστή της Εστεφανία. «Φτιάχνετε έναν κόσμο χωρίς αναμνήσεις. Δεν προλαβαίνει κανείς να νοσταλγήσει τίποτα. Ούτε καν μια σταθερή μονάδα». «Γιατί δε σου αρέσει η μουσική, κύριε Σκρουτζ;» «Μου αρέσει η μουσική. Στη θέση της. Σ’ ένα ασανσέρ. Σε κάποια κηδεία, φτάνει να μην είναι Πάου Καζάλς 19 . Και σ’ ένα κουρείο ακόμα», λέω καθώς αφήνομαι να σωριαστώ σε μία από τις καρέκλες. Η κούραση καταλαμβάνει αιφνιδιαστικά το οχυρό. Μια κούραση που ξεπερνάει το μυϊκό. Φτάνει κάπου βαθιά. Κι 19 Pau Casals i Defilló (1876 – 1973), γνωστός και ως Pablo Casals: Ισπανός τσε- λίστας, συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας. (Σ.τ.Μ.)